Ewangelia Jana. Spotkania Isusa cz.3

Podobnie jak w rozdziale 3 Ewangeli Jana gdzie mamy opisane spotkanie z Nikodemem, także w rozdziale 4 mamy relację rozmowy Chrystusa, tym razem z Samarytanką.
Dlaczego rozmowa naszego Zbawiciela ze zwykłą kobietą przy studni była tak ważna że znalazła swoje miejsce na kartach Biblii??? Jest kilka powodów. …

Biorąc pod uwagę zwyczaje panujące w ówczesnych czasach, nasz Pan kilkakrotnie wykazał brak "poprawności politycznej". Po pierwsze, nawiązał rozmowę z mieszkańcem Samarii, czego Żydzi zwykle nie czynili.Gdy podróżowali woleli omijać Samarię nadkładając drogi. Nie był to tylko mieszkaniec Samarii, ale przy okazji była to kobieta.

Dlatego Jan w 4 rozdziale a 9 wersecie opisuje Zdziwienie Samarytanki że Chrystus będąc Żydem prosi o łyk wody. Dla Żyda rozmowa z nieczystymi Samarytanami była surowo wzbroniona. Stosunki z nimi uważane były za wielce kompromitujące.

Nasz Pan wiedział że każdy człowiek musi o Nim usłyszeć.
Mimo że najprawdopodobniej był zmęczony podróżą, Chrystus nie powstrzymał się od omawiania spraw duchowych. Kiedy Isus mówił o sprawach ziemskich, było to zwykle po to, żeby wytłumaczyć sprawy duchowe. Przekazane przez Isusa przypowieści są tego doskonałym przykładem.
Ukryty sens tego spotkania był dla naszego Pana jak najbardziej zrozumiały. On daje do zrozumienia: Mam przeprowadzić żniwo nie tylko wśród Żydów, ale też żniwo wszystkich narodów świata. Do Jego świadomości dociera ogrom czekającej Go pracy. W tym też sensie zwraca uwagę swoich uczniów na ogrom żniwiarskiego dzieła, jakie czeka ich niebawem.

Izaż wy nie mówicie, że jeszcze są cztery miesiące, a żniwo przyjdzie? Otoż powiadam wam: Podnieście oczy wasze, a przypatrzcie się krainom, żeć już białe są ku żniwu

(Jana 4:35).

Nie tylko w Izraelu czekają na Ewangelię; czekają na nią również w całym świecie. Apostołowie, których zmysły i wzrok były jeszcze ograniczone żydowskim horyzontem, nie mieli wyobrażenia, jaki plon żniwa przypadnie im gromadzić. Będą mieli pełne ręce roboty, aby go zebrać. Można by rzec, że ten plon przypadnie im bez początkowego trudu z ich strony. Świat wyczekuje Ewangelii; jest w największym stopniu dojrzały, aby przyjąć Prawdę. Tak więc apostołowie byli posłani, aby żąć, czego nie siali.

Chrystus w rozmowie z Samarytanką wskazuje na podstawową zmianę, jaka nadchodzi w kwestiach wiary.

Mówi, że teraz już nie ma potrzeby, aby się stała Żydówką, żeby zbliżyć się do Pana Boga. Kiedyś w przeszłości była to jedyna słuszna droga, lecz teraz otwiera się zupełnie inna możliwość. Teraz Bóg szuka takich czcicieli, którzy oddają Mu cześć w duchu i w prawdzie. Tą wypowiedzią nasz Pan wyjaśnił, że wraz z Nim rozpoczęła się nowa epoka zbawienia, że czas wyłącznej łaski dla Żydów przeminął. Od tego czasu będzie otwarta droga dla wszystkich poszukujących Prawdy i prawdziwego Boga…..

Co zatem sprawiło, że kobieta przy studni zaczęła widzieć w Isusie kogoś więcej niż dziwnie zachowującego się Żyda?

Napotkana przy studni kobieta mogła nie być darzona szacunkiem w lokalnym społeczeństwie, mogła być nawet wyrzutkiem. Wielu określiło by ją mianem nierządnicy, mimo że Pismo Święte nie wyraża tego wprost. Niemniej jednak wydaje się ważne, że kobieta przyszła do studni w południe, w największy upał. Zwykle kobiety przychodziły po wodę rano lub popołudniu, kiedy było nieco chłodniej. Przy okazji wypełniania codziennych obowiązków, kobiety rozmawiały i odwiedzały się w drodze do studni lub z powrotem. Ta kobieta była jednak sama. Jakiekolwiek były okoliczności,Isusowi były one znane, ponieważ kobieta później powiedziała:

"Chodźcie, zobaczcie człowieka, który powiedział mi wszystko, co uczyniłam (…)"

(Jana 4:29)

Właśnie tej samotnej Samarytance Isus ujawnił rzeczy wielkiego znaczenia i wagi. Isus przedstawił się Samarytance jako Mesjasz, nie wyznał tego swojej rodzinie, ani uczniom, ani towarzyszom Żydom, ale pogardzanej przez innych kobiecie. Tak wiele razy nasz Pan wygłaszał niezwykłe przesłania zwykłym ludziom w zwykłych okolicznościach. Powinno to nas utwierdzić w przekonaniu, że nasz Pan miał do czynienia w pierwszej kolejności z ludźmi prostymi i szczerymi.

Nasz Pan zaoferował Samarytance wodę żywą. Jak opisał tę wodę?

Zwykła woda gasi pragnienie jedynie na krótko, po chwili człowiek fizycznie będzie znów spragniony. Prawda symbolizowana przez wodę, którą dają nam Chrystus, gasi pragnienie na wieki. Nasz Pan wyjaśnił:

"Ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu"

(Jana 4:14)

Po raz kolejny Chrystus odniósł się do pragnienia, które On potrafi ugasić na zawsze podczas przemówienia w synagodze w Kafarnaum:

"Ja jestem chlebem żywota; kto do mnie przychodzi, nigdy łaknąć nie będzie, a kto wierzy we mnie, nigdy pragnąć nie będzie"

(Jan 6:35).

Chrystus zapewnia wszelkie składniki konieczne do życia, lecz nie jest to literalna woda czy chleb, ale duchowy pokarm i woda Prawdy. On zapewnia pożywienie konieczne nie do ziemskiego życia, lecz do życia wiecznego: usprawiedliwienie, łaskę, Prawdę i Ducha Świętego.

Miejsce oddawnia czci Bogu
Kiedy kobieta mówiła o właściwym miejscu oddawania czci Bogu, chodziło jej o podkreślenie różnicy zdań pomiędzy Samarytanami a Żydami. Samarytanie za święte miejsce uważali górę Gerazim. Żydzi natomiast za właściwe miejsce oddawania czci Bogu uważali Jerozolimę i tamtejszą świątynię. Jednakże Chrystus wskazał, że ważniejsze są inne sprawy.

Co zatem wydaje sie mało istotne w oddawaniu czci Bogu według wersetów 21-24?

Już od zarania istnienia, człowiek posiadał miejsca, w których oddawał cześć Bogu. Początkowo były to same ołtarze, jak możemy przeczytać w wielu miejscach Starego Testamentu (Noe, Abraham i inni mężowie Boży). Jakub poświęca kamień w miejscu, gdzie we śnie spotyka się z Bogiem i mówi: „A kamień, który postawiłem jako pomnik, będzie domem Bożym” – 1 Mojż. 28:22. Ten sam mąż Boży na rozkaz Boga buduje później w tym miejscu ołtarz – Betel (1 Mojż. 35:1-15). W późniejszym czasie to miejsce jest również ważne dla potomków Jakuba – Izraelitów. W czasach sędziów składano tam ofiary i radzono się Pana (Sędz. 20:18, 21:2). Przez jakiś czas przebywała tam również arka (Sędz. 20:27), potem miejsce to było widownią różnych kultów. Podczas wędrówki Izraela powstaje świątynia – namiot (2 Mojż. 25:8-9) – miejsce kultu Boga, a „w czterysta osiemdziesiąt lat po wyjściu synów izraelskich z ziemi egipskiej (….) zaczął Salomon budować świątynię Panu” – 1 Król. 6:1.
Budowla ta była niszczona przez wrogów i odbudowywana. Była pomostem łączącym człowieka z Bogiem. Po okresie niewoli i potem zaczęły powstawać prócz tego jednego miejsca (szczególnie w diasporach) miejsca spotkań wierzących Żydów znane jako – zgromadzenia, domy modlitwy, w których kierowano się specjalnym porządkiem nabożeństw.
We wszystkich tych miejscach kultu zachowywano specjalny porządek opisany bardziej lub mniej szczegółowo.

Ponieważ prawdziwi Chrześcijanie opierają się na zasadach Nowego Przymierza, gdzie oczyszczająca moc ofiary Chrystusa zastąpiła „starą służbę” , nie musi już istnieć świątynia z ołtarzami ceremoniałami oraz kapłanami. Chrystus w rozmowie z Samarytanką powiedział:

„Wierz mi,że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawali czci Ojcu (…) Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i prawdzie…” – Jan 4:21,23.

Jest to jednoznaczny dowód, że nie ma znaczenia miejsce, w którym zasyłamy modlitwy czy oddajemy cześć i szacunek Panu Bogu.
Co jest bardzo ważne w oddawaniu czci Bogu?
Znajomość istoty i charakteru Bożego jest niezbędnym warunkiem zbawienia – jednoznacznie mówi o tym Syn Boga w swej modlitwie arcykapłańskiej:

„A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga, i Isusa Chrystusa, którego posłałeś” – Jan 17:3 .

Bóg nie zmusza nas do wierności; nie chce chwalców niewolników, ani przymusowej służby lub pracy dla Niego. On szuka takich chwalców, którzy by Go chwalili w duchu i w prawdzie.

Grzegorz Pawłowski